Herinneringen van mijn lichaam.

Het is nu 22 jaar geleden dat ik in een situatie terecht ben gekomen waarin misbruik heeft plaats gevonden. Soms hoor ik iets over het familielid die ik daar grotendeels voor verantwoordelijk houdt. Heel zelden zie ik hem i.v.m. een verjaardag of iets dergelijks. Tegenwoordig ben ik zover hersteld dat ik verstandelijk enige compassie voor hem op kan brengen; in de zin dat ik begrijp dat zijn verleden hem heeft gevormd tot hoe hij was en is. Het is geen excuus daarvoor, eerder een inzicht.

Mijn lichaam is niet altijd zover als mijn verstand… Afhankelijk van hoe ik op dat moment in mijn vel zit. Soms is er weinig tot niets aan de hand en een andere keer vliegt mijn spanning van 0 naar 90. Dan schieten de stemmingswisselingen van links naar rechts en giert de onrust door mijn lijf.

Hoe ik dit voor mezelf een naam heb gegeven is dat ik de herinneringen van mijn lichaam voel. Van visuele herinneringen ben ik me namelijk niet bewust.

Jarenlang kon ik dan zo boos worden op mezelf; dat ik mijn gevoel en emoties niet in de hand had. De boosheid heeft gedurende de jaren plaats gemaakt voor verdriet. Liefdevol en mild zijn voor mezelf en mijn lichaam, dat is wat ik verdien.

Eerst wist ik weinig over herstel. Ik dacht dat als ik 1x daarvoor een therapie- traject had gehad, dat ik dit hoofdstuk dan af kon sluiten.

Nu zie ik dat herstel altijd in beweging is. Van de momenten waarop ik getriggerd wordt, kan ik iedere keer iets leren. Besluiten dat ik daar anders mee om wil gaan. Me niet meer wil laten leiden door vroeger. Stapje voor stapje.

Warme groet van,

Nicole